Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

11 Δεκεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στα παιδιά που αφήνουμε ανυπεράσπιστα.
"Κάποτε θάρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν
και πως σε θένε.
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί.
Ψέμματα λένε.
Κάποτε θάρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί.
Θα σε πουλήσουν.
Κι όταν θα έρθουν οι καιροί
που θάχει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα,
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ,
ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ".
(μουσική:Μίκης Θεοδωράκης στίχοι: ΛευτέρηςΠαπαδόπουλος, εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος).
Επιστολή των φίλων του Αλέξη Γρηγορόπουλου (ίσως είναι το καλύτερο μήνυμα για αυτή την ημέρα)
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Για τη αποτρόπαιη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, επιστολή μιας μαθήτριας (από: http://www.alfavita.gr/index.php)


Σήμερα χάθηκε ένα κομμάτι από το μέλλον της Πατρίδας μου.

Ενα νέο παιδί, ένας μαθητής σκοτώθηκε από μια ανεκπαίδευτη, απολίτιστη,"σφαίρα" της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που από το 1959 ενέκρινε την Διακήρυξη για τα δικαιώματα του Παιδιού της UNESCO αλλά σήμερα έμεινε μεταξεταστέα.!!!
Το αίμα που χύθηκε ήταν ενός παιδιού που δεν θα ζήσει την άνοιξη της ζωής, του έρωτα, της αγάπης, της δημιουργίας, την χαρά της πραγματοποίησης των ονείρων. Αίμα τόσο αθώο,τόσο αγνό, γιατί κανένα παιδί κ α κ ό δεν υπάρχει πάνω στην γη.
Θέλω να ζω σε μία κοινωνία που θα διοικείται από παιδιά,γιατί εσείς οι μεγάλοι δεν τα καταφέρνετε, συνέχεια μαλώνετε και κάνετε λάθη που κοστίζουν παιδικές ζωές.
Επιτέλους ακούστε την φωνή μας και μην ξεχάστε τον Αλέξη.
Σιαμάγκα Χριστίνα, Μαθήτρια 1ου Γυμνασίου Κατερίνης, Β τάξη

Εγώ θα προσθέσω μόνο τα λόγια του Γ.Σεφέρη: "Ξέρεις πως κι αν ακόμα, ξαφνικά, πολυβολήσουν όργανα και μουσικούς και ακροατές, η μουσική δεν πρόκειται να σταματήσει".

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες συγγραφείς,
η Μαργαρίτα Καραπάνου,
έφυγε από τη ζωή
την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Η συγγραφέας των μυθιστορημάτων Ο υπνοβάτης (Εκδ. Καστανιώτη, 1997) και Η Κασσάνδρα και ο Λύκος (Εκδ. Καστανιώτη, 1997) αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία της. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο, όπου και άφησε χθες την τελευταία της πνοή σε ηλικία
62 ετών. Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου
από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Εκτός από τα δύο κορυφαία μυθιστορήματά της, πρόσφατα οι Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφόρησαν το βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς (Τα παράξενα της μητρικής αγάπης – Τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου), με το οποίο έρχεται στο προσκήνιο η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης, και ταυτόχρονα μεταξύ δυο κορυφαίων εκπροσώπων της ελληνικής πεζογραφίας. Σε μια επιστολή που απηύθυνε στη νεκρή πια μητέρα της η Μαργαρίτα Καραπάνου στις 14 Μαΐου 2008, και δημοσιεύεται στην αρχή του βιβλίου, έγραφε:

«Οι νεκροί δεν σώζουν τους ζωντανούς. Η σιωπή τους, η απουσία τους, μοιάζουν με συνενοχή.»
Αναρτήθηκε από ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ